ดิฉันชื่อนิดค่ะ ขอเรียกตัวเองว่าแม่นิดนะคะ แม่นิดมีลูก 2 คน ชื่อกุ๊ก กับกุ้ง พี่กุ๊กห่างจากน้องกุ้ง 13 ปี ตอนมีน้องกุ้งไม่ได้วางแผน ไม่ได้ปรึกษาหมอ เพราะไม่คิดว่าจะเป็นอะไร เคยมีหวั่นๆ อยู่เหมือนกันเพราะก่อนมีน้องกุ้ง ตัวเองมีภาวะทั้งเลือดน้อย เลือดจาง อายุก็ไม่น้อย 34 ปี แต่ไหนๆ น้องเขาก็มาแล้ว ก็ได้แต่นึกภาวนาขอให้น้องครบ 32 ประการ ก็ดีใจแล้ว ตั้งท้องได้ประมาณเดือนที่ 6 แพ้หนักมากทานอะไรไม่ได้ไม่มีความอร่อยปากจืดสนิท ทานได้อย่างเดียวคือน้ำ ดื่มน้ำเยอะมาก คืนนึงก็ฝันว่าได้ไปรับเจ้านายพระองค์หนึ่ง ท่านเสด็จมา แม่นิดกำลังนั่งก้มหน้าอยู่ในชุดคลุมท้อง พอเสด็จมาถึงตรงหน้าเราแล้วท่านก็สั่งให้สนมท่านหยิบสร้อยทองมาแล้วสวมให้เรา เราก้มลงกราบ แล้วทูลท่านว่า มันยาวไป ท่านก็ช่วยจัดให้จนสวมได้พอดี แล้วทรงตรัสว่า  ตามมานะ  แล้วท่านก็ดำเนินบนพรมแดงต่อไป เราเดินตามท่านไปที่ห้องๆ หนึ่ง มันคือ...ห้องที่เต็มไปด้วยเด็กทารก มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งอยู่ในกระจกแล้วอยู่สูงกว่าใครเพื่อน ที่ศีรษะมีมงกุฎสวมอยู่

แม่นิดทูลท่านไปว่า  เราอยากได้คนที่อยู่ในแก้วเพคะ ท่านทรงตรัสว่า เด็กคนนั้นมีคนเขาจองไว้แล้ว  ไม่สามารถให้ได้ สักพักนึง พระองค์ท่านทรงอุ้มเด็กผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นมาชูให้เราดู พระองค์ทรงตรัสว่า เอาคนนี้นะ แป๊ปนึงเด็กคนนั้นก็เป็นภาพสไลด์ขึ้นมาให้เราดูตั้งแต่ขวบ 1 จนถึง 13 ขวบ แล้วท่านตรัสเป็นปริศนาให้เราว่า ให้แค่ 13 ปี เท่านั้นน่ะ ตอนนั้นบอกตามตรงว่ากำลัง งง กับภาพที่เห็นอยู่ เลยตอบท่านไปว่า  เพคะ หลังจากนั้นก็สะดุ้งตื่น  แล้วก็กลายเป็นปริศนาในชีวิตของน้องกุ้งอีกมากมาย หากมีโอกาสจะเล่าให้ฟังต่อ

​

                          พอถึงกำหนดคลอด น้ำคร่ำแตกตั้งแต่อยู่บ้าน เลยต้องรีบไปโรงพยาบาล น้องกุ้งเลยกำหนดคลอดเกือบเดือน ถึงเวลาคลอด พอออกมาได้หมอตบก้นยังไงก็เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ เราตกใจมาก พอกลับมาพักที่บ้านได้  3 เดือน คือ เริ่มจะร้อง แต่เป็นเวลา ตั้งแต่ 4 ทุ่มถึง ตี 3 เป็นแบบนี้อยู่ประมาณ 1  เดือน พัฒนาการก็ไปตามวัยปกติ แต่จะซนมาก ด้วยความที่แม่นิดไม่ได้สัมผัสเด็กเล็กมานานมาก 13 ปี แม่นิดเลยต้องศึกษาใหม่หมดว่าการซนของเด็กปกติมันประมาณไหน แต่ช่วงเวลาประมาณ 9 เดือนกว่าไปเริ่มมีเสียงออกมาเป็นคำๆ หม่ำๆ แม่มๆ  แม่นิดก็ดีใจมากที่ลูกพูดเร็วพูดได้ แต่อย่างหนึ่งที่เขาผิดปกติคือ ไม่เดิน วิ่งอย่างเดียว ออกข้างนอกปล่อยมือไม่ได้วิ่งไปข้างหน้าได้อย่างเดียว เรียกก็ไม่หันมองด้วย ตอนนั้นก็ยังไม่รู้ว่าผิดปกติอะไร พอพาลูกไปเล่นกับเด็กคนอื่นถึงเริ่มเห็นว่าผิดปกติแต่ไม่รู้ว่าจะอธิบายหรือจะพูดอย่างไรดี เพราะไม่รู้ว่ามันคืออาการของเด็กพิเศษ จนกระทั่งอายุประมาณ 2 ขวบกว่าๆคือลูกไม่สบายแล้วพาไปหาหมอที่คลีนิคแห่งหนึ่ง ขนาดมีไข้สูงมากแต่เขายังซนอยู่นะ ไม่นิ่ง พอได้คิวเข้าตรวจ คุณหมอก็ดูอาการเป็นไข้หวัด หมอก็ให้ยามาทานตามปกติ แต่คุณหมอถามแม่นิดว่าได้พาลูกไปหาหมอทางด้านเด็กๆบ้างไหม น้องเขาเป็นเด็กพิเศษนะครับ คุณหมอเห็นแม่นิดทำหน้านิ่วคิ้วเริ่มจะชนกัน งงๆ เลยอธิบายต่อว่า มันเป็นอาการที่ไม่ปกติของเด็ก แนะนำให้ไปพบคุณหมอเฉพาะด้าน วันนั้นแม่นิดกลับมาพร้อมกับความเครียด แต่ก็ไม่ได้ไปหาหมอตามที่หมอแนะนำ เพราะมัวแต่ทำงาน

                          เมื่อถึงตอนเข้าอนุบาล แม่นิดพาน้องกุ้งไปสมัครเรียนอนุบาลเรียนได้ 3  วันพอตอนเย็นไปรับ ลูกเลือดกลบปาก เลยไปถามคุณครูว่าเกิดอะไรขึ้น ครูบอกว่าน้องปืนขึ้นไปยืนบนโต๊ะแล้วหล่นลงมา ร้องออกมาจ๊ากนึงแล้วก็เงียบไป แล้วก็ไปซนต่อ แต่ครูก็แจ้งมาว่าน้องไม่นิ่งเลยแม่ เรียนก็ไม่เรียน มัวแต่ซน ทีนี้เริ่มคิดถึงที่คุณหมอเคยบอก เลยตัดสินใจพาน้องไป รพ.ศิริราช ไปแต่เช้ากว่าจะได้ตรวจคือ เกือบเที่ยง จำได้เลยว่าเหนื่อยมากๆ เพราะต้องวิ่งไล่จับกุ้ง 3-4 ชม.พอพบคุณหมอเสร็จก็ฟันธงมาว่า กุ้งเป็นเด็กพิเศษ ที่นี้เก็บความเจ็บปวดรวดร้าวพร้อมกับคำถามต่างๆนานามาคิดว่า ต้องทำยังไงต่อไป มันต้องเริ่มต้นจากตรงไหน คุณหมอให้พามาใหม่ ไปติดต่อกับแผนก กิจกรรมบำบัด กับการฝึกพูด เพื่อจะได้คิวนัด พอมาทำก็ได้คิวแค่เดือนละ 1 ครั้งและ 30 นาที ถามว่าแล้วเด็กจะดีขึ้นไหมมันนานขนาดนั้น สุดท้ายน้องกุ้งต้องหยุดเรียนอนุบาลไปเพราะไม่สามารถเรียนได้

                          แม่นิดมาเจอจุดเปลี่ยนของน้องกุ้งอีกครั้ง เพราะว่าได้คิวนัดที่ศิริราชครั้งแรกไปเห็นแผ่นพับเล็กๆวางอยู่หลายใบเลยหยิบขึ้นมาดู สถานที่บำบัดและดูแลเด็กพิเศษ ไม่รอช้าโทรไปถามเขาดูว่ารายละเอียดเป็นอย่างไร พอน้องกุ้งเสร็จจาก รพ.เลยตัดสินใจมาที่นี่เลย เมื่อได้คุยรายละเอียดต่างๆ และคำนวนค่าใช้จ่ายต่างๆ....พอไหว เอาละ สุดท้ายคือเราตัดสินใจไม่ไป รพ.เราให้ลูกมาฝึกที่นี่ น้องกุ้งดีขึ้นทุกๆด้านนิ่งขึ้น มีสมาธิมากขึ้น แต่ตอนนั้นกุ้งไม่ได้ทานยา กุ้งเรียนอยู่ที่นี่จนถึง 5 ขวบต้องออกเพราะเขาให้เรียนแค่นี้ต้องไปเข้าสู่ระบบการศึกษาปกติ

                          กุ้งในวัย 6 ขวบ เริ่มเรียนอนุบาลใหม่ 1 ปี เรียนที่ รร.เปี่ยมได้แค่ 3 ปี ต้องถูกเชิญออกเพราะว่ากุ้งไปผลักเพื่อนล้มก้นจ้ำเบ้า ผอ.เรียกคุณแม่เข้าไปคุยแล้วก็บอกเหตุผลแล้วเราก็ต้องยอมรับ เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางหัวใจแม่อีกครั้ง

ตลอดระยะเวลา 3 ปี ที่กุ้งเรียนอยู่ที่นี้ทิศทางการศึกษาของกุ้งดีมาก ขนาดผสมคำเป็น พูดเป็นคำ แม่ก็มาฝึกพูดเป็นประโยคต่อ พยายามทำให้ได้มากที่สุด กลับมาถึงบ้านแม่นิดก็อธิบายให้เขาทราบ..ผอ.ไม่ให้น้องกุ้งไป รร.แล้วนะคะ เพราะผอ.กลัวว่ากุ้งจะไปผลักเพื่อนอีก เขาเลยไม่ให้กุ้งไป เข้าใจไหมคะ น้องกุ้งไม่ตอบได้แต่มองหน้าแม่แล้วเศร้า ก็เลยได้รู้สึกว่าลูกเราก็รับรู้เหมือนกัน ถ้าเขาพูดได้คงจะบอกว่าเสียใจเหมือนกัน

                           ทุกอย่างเริ่มต้นใหม่ที่ สถาบันราชานุกูลไปพบคุณหมอครั้งแรก คุณหมอแน่ะนำให้ไปสมัครศูนย์การศึกษาพิเศษอยู่ข้างๆโรงพยาบาลก็ไปสมัครเขาต้องใช้ใบรับรองจากคุณหมอค่ะ เพราะทุกอย่างเรียนฟรี ศูนย์การศึกษาพิเศษ มูลนิธิคุณพุ่ม โอรสของทูนกระหม่อมอุบลรัตน์ มีทุนให้ แม่นิดเริ่มเห็นแสงสว่างว่าเราต้องทำยังไง และจะไปทางไหน

                           แม่นิดเริ่มฝึกลูกออกสู่สังคมภายนอกพาขึ้นรถเมล์ ชีวิตเริ่มสีสัน เริ่มมีปัญหาให้แก้เพิ่มขึ้น ทั้งเครื่องเครียด เรื่องขำๆก็จะมีให้บ่อยขึ้น ทุกอย่างที่ลูกทำไม่ว่าจะผิดมากหรือน้อย สิ่งหนึ่งที่เราต้องพึงสำนึกเสมอคือ ยอมรับในสิ่งที่ลูกทำ เช่น แม่พาลูกลงเรือข้ามฟาก ท่าเรือสี่พระยา น้องเดินไม่มองแล้วไปเหยียบเท้าผู้หญิงคนหนึ่งเขาโวยวายด่าให้ แม่เลยต้องขอโทษและบอกเขาไปว่าน้องไม่ได้ตั้งใจ น้องเค้าเป็นเด็กพิเศษค่ะเขาไม่รู้เรื่องค่ะ แต่เธอก็ยังโวยวายต่อว่าอะไรกันหน้าตาก็ปกติดี ก็เลยบอกเขาไปว่า ถ้าคิดว่าเขาปกติลองคุยกับเขาดู พอเรือถึงฝั่งเราเลยต้องจับมือลูกให้รอ ให้คนขึ้นหมดก่อน เพราะกลัวว่าจะไปเหยียบเท้าเขาอีก พอดีมีน้องคนหนึ่งมากระซิบบอกว่า หนูขอยกนิ้วให้แม่เลยค่ะแม่ใจเย็นมากๆเลยถ้าเป็นหนูคงตบไปแล้วละค่ะเราได้แต่ยิ้ม ...ทำไงได้ละ  ถ้ามองในแง่ดีคือเป็นการฝึกความอดทนของแม่ในที่สาธารณะว่าเราควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ไหมกับพฤติกรรมของลูก

​

                          ส่วนเรื่องขำๆก็มีอยู่ว่าวันหนึ่งนั่งรถเมล์สาย 89 ซึ่งจะเป็นสายที่ผ่านหน้าบ้านเรา พอดีมันจะเลี้ยวตรง BTS บางหว้า พอรถเลี้ยวปุ๊บอยู่ดีๆ น้องกุ้งก็กรี๊ดสุดเสียงเลยทุกคนบนรถตกใจโดนเฉพาะกระเป๋ารถเมล์กับคนขับ...กระเป๋ารถเมล์วิ่งจากด้านหน้าของ มาดูด้านหลังนึกว่าไปชนโดนคนหรืออะไร...คนขับรถบอกว่ามีใครเป็นอะไรไหม...กระเป๋าบอกว่าไม่มีพี่ ...อ้าวแล้วเสียงใครละ..น้องกุ้งทำหน้าเฉยแม่เลยต้องเฉยตามแต่ในใจ นึกสงสารคนขับรถกับกระเป๋าแต่แม่ไม่กล้าที่จะบอกเขาว่ามันเกิดอะไรขึ้น พอมาถึงบ้าน แม่บอกเขาว่าอย่ากรี๊ดแบบนี้อีก มันทำให้คนอื่นเค้าตกใจมันไม่ดีค่ะ ตั้งแต่นั้นมากุ้งก็ไม่กรี๊ดอีก แต่มีอย่างอื่นมาแทนเยอะแยะมากมาย ทุกๆครั้งที่ลูกมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมเราจะใช้สถานการณ์จริงเป็นการบอกเขาว่ามันไม่ดีเขาจะได้รู้ และจะได้จำเอาไว้ เพราะว่าลูกเราไม่สามารถเข้าใจกับสถานการณ์สมมุติ

                          แสงไฟสว่างสำหรับแม่นิดเริ่มชัดมากขึ้น พวกเราได้รวมกลุ่มกันเพื่อแชร์ประสพการณ์การเลี้ยงลูกออทิสติก แต่ก่อนแม่มองไม่เห็นทางในการใช้ชีวิตของลูกเราว่าจะอยู่อย่างไรแบบไหนเห็นรุ่นพี่ๆ ที่เขาทำได้แม่เริ่มพัฒนาศักยภาพของตัวเองด้วยการเข้าอบรมบ้างเพื่อไปเรียนรู้เทคนิคในการดูแลลูก เริ่มเรียนรู้ศิลปะ ทักษะการใช้ชีวิต หาที่เรียนให้เหมาะสมกับน้องกุ้งค่ะ

​

แม่นิด แม่น้องกุ้งค่ะ